Brutalny nowojorski underground lat 70. i debiut Abla Ferrary
Nowy Jork końca lat 70. – brutalny, brudny i głośny. Miasto pogrążone w kryzysie, pełne gniewu, biedy i sztuki na granicy szaleństwa. W samym jego sercu żyje młody artysta, który stara się przetrwać wśród chaosu miejskiego życia i wewnętrznego napięcia. Narastająca presja finansowa, alienacja i przemoc codzienności zaczynają go coraz mocniej wypychać poza granice stabilności.
„Driller Killer” to debiut reżyserski Abela Ferrary, który sam wcielił się w główną rolę. Film kręcony na niskim budżecie w autentycznych plenerach Nowego Jorku stał się symbolem miejskiego horroru – surowego, psychotycznego i głęboko osadzonego w realiach życia klasy artystycznej.
Po premierze w 1979 roku „Driller Killer” zyskał niesławę – w Wielkiej Brytanii trafił na listę zakazanych tytułów tzw. Video Nasties, głównie z powodu brutalnych scen i kontrowersyjnego plakatu reklamującego film. Przez lata był zakazany (aż do 1999 r), cenzurowany i kopiowany na zajechanych taśmach VHS, co tylko pogłębiło jego legendę.
To nie jest klasyczny slasher ani prosty horror. To kino psychiczne, agresywne i niepokojące, które portretuje wielkomiejski obłęd i artystyczną frustrację. Ferrara, który później zasłynął takimi filmami jak „Zły porucznik” czy „Król Nowego Jorku”, już tutaj pokazuje swoją bezkompromisową wizję – pełną surowości, ulicznego realizmu i podskórnej wściekłości. Film do dziś pozostaje jednym z najbardziej wyrazistych przykładów nowojorskiego undergroundu lat 70. – brutalny, gęsty od atmosfery i nieprzewidywalny.
64%
66/100